مرد جعبه‌یی

«از این اتهامات بی‏بنیاد دست بردار. در واقع همین‏حالا در حال نوشتنم. ساحل در تاریکی و در بوی دریا فرو رفته است. درست بالای سرم، حشرات کوچکی شبیه دود به دور لامپ کثیف حمام می‏چرخند. وقتی به هر دلیلی روی جعبۀ من می‏افتند، صدایی شبیه برخورد قطرات باران بلند می‏شود، از این رو حدس می‏زنم بزرگ‏تر از چیزی باشند که تصور می‏کردم. حالا سگرتی میان لبانم می‏گذارم، گوگردی آتش می‏زنم، شعله‏اش زانوان عریانم را روشن می‏کند، آتش سگرت را به زانوانم نزدیک می‏کنم و ببین، حرارتش را آشکارا حس می‏کنم. این‏ها واقعیت‏هایی‏اند که هیچ کسی نمی‏تواند به آن تردید کند. اگر همین ‏حالا، همین‏ اکنون دست از نوشتن بردارم، یک کلمۀ دیگر، یک سطر دیگر هم ظاهر نخواهد شد.»
«هممم... پس شاید آدم دیگری در جای دیگری در حال نوشتن باشد.»
«چه کسی؟»
«مثلا... من.»
«تو...؟»
«بلی، شاید کسی که می‏نویسد من باشم. شاید این منم که می‏نویسم و تو را تخیل می‏کنم که می‏نویسی و مرا تخیل می‏کنی.»