چار گِردِ قلاگشتم

 پاره‌ای از متن:

غروب‌های خزانی، افکار و خیال‌های فلسفی را در آدمی بیدار می‌سازند و حتا بچه‌های خردسال را نیز، در فکرهای فلسفی فرو می‌برند. ما که خردسال بودیم، بچه‌های یله‌گردی بودیم. شش، هفت تا بودیم. سراسر روز را، در کوچه به سر می‌بردیم. و اما، در همان روزگار، غروب‌های خزانی که فرا می‌رسیدند،می‌رفتیم و بر بلندترین بام کوچۀ‌مان می‌نشستیم. رفتن به این بلند ترین بام کوچه هم، کار دشواری نبود؛ زیرا خانه‌های کوچۀ‌ما، به هم‌دیگر پیوست بودند و بسیار آسان می‌شد که از دیوارها و بام‌ها و سنج‌ها گذشت و به بام‌های دیگر رسید. همسایه‌گان که همۀ‌مان را می‌شناختند، چیزی نمی‌گفتند. آنان به یاد می‌داشتند که زمستان‌ها _هر روزی که می‌خواستند_ برف‌های بام‌های شان را، بی‌هیچ مزد و پاداشی، می‌روبیدیم. هرچند، گاه‌گاهی از روی‌دلسوزی باسخاوت_یک مشت توت خشک یا کشمش، به ما می‌دادند.